Ένας από τους μεγαλύτερους ερασιτέχνες του λαϊκού μας θεάτρου έφυγε σήμερα ξαφνικά από κοντά μας. Το Διοικητικό Συμβούλιο του Αναγνωστηρίου εκφράζει τα θερμά του συλλυπητήρια στην οικογένεια και στους λοιπούς συγγενείς του. Η προσφορά του ιδιαίτερα στο ιστορικό σωματείο μας υπήρξε επί δεκαετίες σημαντικότατη, πολύπλευρη και αδιάλειπτη. Για το λόγο αυτό τον είχαμε τιμήσει κατά το γιορτασμό της Παγκόσμιας Ημέρας Θεάτρου στις 27 Μαρτίου 2011. Για τον εκλιπόντα είχε μιλήσει ο τότε Γεν. Γραμματέας του σωματείου μας Παναγιώτης Μιχ. Κουτσκουδής. Παραθέτουμε την ομιλία του:
Ο Μιχάλης Βίγλατζης, ο παγκοίνως γνωστός με το παρατσούκλι «Παππέλ’», γεννήθηκε στις 31 Αυγούστου 1947 στην Αγιάσο.
Ήταν ο μικρότερος γιος, μετά τον πρωτότοκο Ευστράτιο (γεν. 10-9-1942), του Βασιλείου Μιχαήλ Βίγλατζη (1889 – 3/9/1980), και της Βασιλικής το γένος Παναγιώτη Γλεζέλη (1908 – 12/9/1967). Ο πατέρας του ήταν Μανταμαδιώτης και έκανε μετανάστης στην Αμερική, απ’ όπου επέστρεψε στα χρόνια των Βαλκανικών Πολέμων, για να πολεμήσει για την απελευθέρωση του αλύτρωτου ελληνισμού. Υπηρέτησε ως φαντάρος στην Αγιάσο, όπου τελικά κι εγκαταστάθηκε. Ασκούσε αρχικά το επάγγελμα του σαμαρά και μετά του αγωγιάτη. Με τα υποζύγιά του κουβαλούσε νερό από τις πηγές του Τσίγκου και το πούλαγε στο χωριό.
Ο Μιχάλης από μικρός ήταν ένα παιδί έξυπνο, αλλά, λόγω της φτώχειας που μάστιζε τότε τις εργατοαγροτικές οικογένειες, δεν μπόρεσε να προχωρήσει στα γράμματα. Ο ίδιος θεωρεί πνευματικό του πατέρα τον αείμνηστο δάσκαλο Χριστόφα Χατζηπαναγιώτη, στον οποίο ομολογεί ότι οφείλει τα πάντα. Απ’ αυτόν ρούφηξε το νέκταρ της όποιας γνώσης πρόλαβε να απομυζήσει, απ’ αυτόν διαπαιδαγωγήθηκε ως άνθρωπος …
Ο παππούς του Παναγιώτης Γλεζέλης, πατέρας της μάνας του, σύχναζε στο καφενείο του Στρατή Νιγδέλη ή Δοντά στον κεντρικό δρόμο του χωριού, λίγο πιο πάνω από την Αγορά. Ο Μιχάλης πήγαινε και του ζήταγε χαρτζιλίκι. Καμιά φορά όμως ο γέρος δυσανασχετούσε, γιατί ο εγγονός τού γινόταν στενός κορσές. Τότε ο μικρός Μιχάλης εκλιπαρούσε τον παππού του να του δώσει χρήματα, λέγοντας «Δώσ’ ιμ χαρσ’λίτσ’, ω πάππ’, δώσ’ ιμ ιμσή δραχμή ω παππέλ’, ω παππέλ’ δώσ’ ιμ τσι συ…». Τελικά ο γερο-Παναγιώτης υπέκυπτε στις παιδικές ικεσίες. Οι Αγιασώτες όμως δεν έχασαν την ευκαιρία να προσάψουν στο Μιχαλάκη το παρατσούκλι Παππέλ’, που τον συνοδεύει από τα παιδικά του χρόνια και που, φυσικά, καμιά σχέση δεν έχει με το παπί και την πάπια.
Ο πατέρας του τον έστελνε από μικρό να μαθητεύσει κοντά σε διάφορους μαστόρους, για να μάθει καμιά δουλειά. Πήγε σε ράφτη, σε τσαγκάρη, σε καφετζή. Όμως τίποτα απ’ όλα αυτά δεν τον ικανοποιούσε. Τελικά επέλεξε την οικοδομή και έγινε σοβατζής, μαθητεύοντας κοντά στο Γιώργο Καμινέλλη. Στα 17 του χρόνια ήταν ήδη τεχνίτης και επικεφαλής μικροσυνεργείων.
Υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία την περίοδο της Επταετίας. Ήταν μάλιστα στην πρώτη σειρά εφέδρων που παρουσιάστηκε μετά το απριλιανό πραξικόπημα. Με το χαρακτηρισμό του ανεπιθύμητου, λόγω των πολιτικών του φρονημάτων, περιδιάβηκε πολλά από τα χειρότερα στρατόπεδα της Ελλάδας: Σύρο, Σιδηρόκαστρο, Σέρρες, Ορεστιάδα, Τρίπολη, Άργος Ορεστικό, Σιάτιστα, Καστοριά…
Είκοσι δυο χρονών πήγε για αναζήτηση καλύτερης τύχης στην Αθήνα. Έμεινε στο Περιστέρι για ενάμισι χρόνο, αλλά το κλίμα δεν τον σήκωνε και ξαναγύρισε στο χωριό. Δούλεψε σαν εργάτης στο συνεταιριστικό μας ελαιοτριβείο, τότε που εγκαταστάθηκαν τα νέα μηχανήματα έκθλιψης ελαιοκάρπου, τα πριμόλια, όπως λέγονταν.
Στις 5-10-1969 παντρεύτηκε με την Ειρήνη το γένος Παναγιώτη και Αικατερίνης Χατζημπεκιάρη η Κλόκα (γεν. 11-5-1952) και απέκτησε τρία παιδιά, τη Βασιλική (γεν. 2-4-1972), το Βασίλη (γεν. 30-1-1975) και τη Γεωργία (28-2-1976), από τα οποία ευτύχησε μέχρι σήμερα να κρατήσει στην αγκαλιά του εφτά εγγόνια.
Ο αείμνηστος δάσκαλος και μέγας θεατράνθρωπος της Αγιάσου Χριστόφας Χατζηπαναγιώτης τον ενέταξε και στον κόσμο του Αναγνωστηρίου. Ο Μιχάλης, εξοπλισμένος με πλούσια υποκριτικά και φωνητικά προσόντα και έχοντας παθιασμένη αγάπη για το χορό και τη μουσική, δεν άργησε να διακριθεί στον καλλιτεχνικό μας στίβο, στον οποίο εξακολουθεί να διαγράφει μια αξιοθαύμαστη πορεία.
Στις 27-2-1971 μετέχει με το μουσικοχορευτικό τμήμα του Αναγνωστηρίου στο χορό Φίλων Χωροφυλακής, που διοργανώνεται στο ξενοδοχείο «Ξενία» της Μυτιλήνης.
Στις 30-7-1972, στην αγιασώτικη ηθογραφία του Γιώργου Μουτζουρέλη «Ο ανάποδος που έγινε αρνί», παίζει το ρόλο του Δημοσθή.
Τα Χριστούγεννα του 1973 μετέχει στο κόρο των ανδρών στην οπερέτα του Νίκου Χατζηαποστόλου «Οι ερωτευμένοι μυλωνάδες».
Στις 3-2-1974 συμμετέχει σε εκδήλωση που δίνεται προς τιμήν του τότε Υπουργού Πολιτισμού, κ. Τσάκωνα, που επισκέφτηκε το Αναγνωστήριο. Στις 3-11-1974 υποδύεται του Μπάν’ στην ηθογραφία του Αντώνη Μηνά «Σα δε τιριάζ’, δε σ’μπιθιριάζ’», που επαναλήφθηκε στις 23 και 24 Μαΐου 1975 στο Δημοτικό Θέατρο Μυτιλήνης, στο πλαίσιο της Λεσβιακής Εβδομάδας Λόγου και Τέχνης. Το Αναγνωστήριο μετέχει επίσης στις εκδηλώσεις αδελφοποίησης της πόλης της Μυτιλήνης με πόλη των ΗΠΑ, που έλαβαν χώρα γύρω στο 1975 στο Κιόσκι Μυτιλήνης, επί τη παρουσία του πρέσβη των ΗΠΑ στην Ελλάδα. Στις 25-6-1978 είναι του Γιουργέλ’, ο παραγιός, στην ηθογραφία του Αντώνη Μηνά «Τα σόγια», που επαναλαμβάνεται στις 12 και 13 Αυγούστου 1984 στο Κινηματοθέατρο του Αναγνωστηρίου και στις 24 Αυγούστου της ίδιας χρονιάς στο Κάστρο της Μυτιλήνης.
Στις 12-8-1979 παίζει το ρόλο του Ασωματιανού γαμπρού Στρατήγ’ στην ηθογραφία του Αντώνη Μηνά «Ωραία Μπουτζαλιά μου»,
που επαναλαμβάνεται στις 10 Νοεμβρίου της ίδιας χρονιάς στην Αίθουσα Εκδηλώσεων της Εστίας Νέας Σμύρνης στην Αθήνα, με τη χορηγία της Εταιρείας FORD των αδελφών Κοντέλλη, καθώς και στο ξενοδοχείο «Μεγάλη Βρετάνια»), στις 15 και 16 Μαρτίου 1980 στο Δημοτικό Θέατρο Μυτιλήνης και στις 10-8-1994 στο Κινηματοθέατρο του Αναγνωστηρίου.
Στις 15-6-1980 ερμηνεύει το ρόλο του αντεισαγγελέα Έουλεν στο δραματικό θεατρικό έργο του Ριχάρδου Φος «Ο ένοχος». Την 1-8-1982 παίζει το ρόλο του ραβδιστή Τίν’ στο ηθογραφικό σκετς «Λιουλόγους» του Στρατή Παπανικόλα, στη συνέχεια το ρόλο του Πλουμαρίτ’ Παναώτ’ Λιβαντόνα στο σκετς «Ζαμπνιές» του Στρατή Πολ. Αναστασέλη και μετέχει στη Χορωδία του Αναγνωστηρίου που τραγουδά παλιά παραδοσιακά τραγούδια, στο πλαίσιο των εκδηλώσεων της Γιορτής Ούζου, που διοργανώνει ο Εξωραϊστικός Σύλλογος Επάνω Σκάλας Μυτιλήνης. Στις 12-8-1983 επιμελείται τη σκηνογραφία και υποδύεται το Χατζή Σουκράτ’ στην ηθογραφία του Αντώνη Μηνά «Τα μη χειρότιρα».
Στις 12 και 13 Αυγούστου 1984 παίζει το ρόλο του παραγιού Γιουργέλ’ στην ηθογραφία του Αντώνη Μηνά «Τα σόγια», που ξαναπαίζεται στις 24 Αυγούστου 1984 στο Κάστρο της Μυτιλήνης.
Στις 11-8-1985 είναι ο σύζυγος Μπουτέλ’ στην ηθογραφική κωμωδία του Αντώνη Μηνά «Γ’ Ισότητα», που παρουσιάζεται στις 2-8-1985 στην Αγία Παρασκευή, στις 4-8-1985 στο Μόλυβο, στις 17-8-1985 στο Κάστρο Μυτιλήνης, στις 21-8-1985 στη Γιορτή Ούζου Μυτιλήνης και στις 24-8-1985 στο Πλωμάρι. Μετέχει επίσης στην παραδοσιακή Χορωδία του Αναγνωστηρίου. Στις 10-8-1986 παίζει το ρόλο του Νικολιού στην ηθογραφική κωμωδία του Αντώνη Μηνά «Τα σ’μμαζώματα», που παρουσιάζεται και στην Αίθουσα ΠΑΛΛΑΣ της Αθήνας, στο πλαίσιο των λαογραφικών – πολιτιστικών εκδηλώσεων που συνδιοργανώνουν το Αναγνωστήριο Αγιάσου και ο Φιλοπρόοδος Σύλλογος Αγιασωτών της Αθήνας, υπό την αιγίδα του Υπουργείου Πολιτισμού. Στις 26-5-1990 είναι ο Παναώτ’ς Λιβαντόνας στο ηθογραφικό σκετς του Στρατή Πολ. Αναστασέλη «Ζαμπνιές», που παρουσιάζεται στο Δημοτικό Θέατρο Μυτιλήνης. Στις 7-8-1994 χορεύει στην εκδήλωση «Η μουσικοχορευτική παράδοση της Αγιάσου – Αναβίωση της παλιάς ορχήστρας των φυσερών», στο πλαίσιο των εκδηλώσεων για τα εκατόχρονα του Αναγνωστηρίου. Στις 10-8-1994 παίζει το ρόλο του Ασωματιανού γαμπρού Στρατήγ’ στην ηθογραφία «Ωραία Μπουτζαλιά μου» του Α. Μηνά.
Στις 12-8-1994 παίζει στα σκετς «Κουνουμουλόγους», «Τρουχουνόμους»
και «Γεια σου, Αγιάσου» της λεσβιακής επιθεώρησης του Αντώνη Μηνά «Γεια σου, Αγιάσου»,
η οποία παρουσιάζεται και στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά στις 4-11-1994.
Από 7 μέχρι 15-11-1994 ταξιδεύει με την ιστορική αποστολή του Αναγνωστηρίου στο Σύδνεϋ της Αυστραλίας, όπου παίζει στην ηθογραφία του Α. Μηνά «Ωραία Μπουτζαλιά μου», στο σκετς «Κουνουμουλόγους» και χορεύει το χορό με το μαχαίρι. Είναι δε και ο σημαιοφόρος της αποστολής του Αναγνωστηρίου, που μετέχει στις εκδηλώσεις της Ομογένειας για τα «Ελευθέρια» της 8-11-1994. Στις 11-8-1995 παίζει και χορεύει στην εκδήλωση «Αναμνήσεις» από οπερέτες που ανέβασε το Αναγνωστήριο. Στις 3-8-1997 παίζει στο μονόπρακτο «Ρέιβ πάρτι» της λεσβιακής επιθεώρησης του Αντώνη Μηνά «Γη Σαπφώ μας». Στις 20-9-1998 παίζει το ρόλο του Πλουμαρίτ’ στο σκετς «Ζαμπνιές» του Στρατή Πολ. Αναστασέλη, στο πλαίσιο της τιμητικής εκδήλωσης στον προαναφερόμενο, που συνδιοργάνωσαν το Αναγνωστήριο Αγιάσου και ο Σύλλογος Αγιασωτών Μυτιλήνης «Αγία Σιών». Στις 21-3-2004 παίζει το ρόλο του μπεκρή Μητσάρα στο σκετς «Αλκοτέστ» της επιθεώρησης του Αντώνη Μηνά «Ολυμπιάδα… πίσω έχει την ουρά».
Αν όμως θεωρηθεί πλούσια η συμμετοχή του στο ερασιτεχνικό θέατρο, τότε η παρουσία του στα καρναβαλικά δρώμενα του τόπου μας είναι καταιγιστική. Υπηρέτησε το πατροπαράδοτο έθιμό μας τόσο επί Αναγνωστηρίου, όσο και επί Καρναβαλικού Συλλόγου, του οποίου υπήρξε ιδρυτικό μέλος. Πρωταγωνίστησε στο αγιασώτικο καρναβάλι:
Ως κοσμοναύτης στον Ιπτάμενο Δίσκο το 1971 Ως αστροσκόπος στον Καζαμία το 1973 Ως εκφωνητής επιλεγμένων καρναβαλικών στίχων της περιόδου 1938-1940, που αναφέρονταν στη γυναίκα, στη λαογραφική εκδήλωση του Αναγνωστηρίου που ήταν αφιερωμένη στο αγιασώτικο καρναβάλι στις 16-3-1975. Ως μαθητής του Σωκράτη στη Ματωμένη Βίβλο το 1975. Ως μαθητής στο Πρότυπο Λαϊκό Κολέγιο το 1976. Ως μάγειρας στο Λαϊκό Δικαστήριο το 1978. Ως δημοσιογράφος στο Αγιατολάχ Χομεϊνί – Η δίκη του σάχη το 1980. Ως Πηνελόπη, σύζυγος του Οδυσσέα, στον Προμηθέα Αγιασώτη το 1982. Ως παραδοσιακός Αγιασώτης στο Μια Φασούλα μες στου τσ’κάλ’ το 1983. Ως δημοσιογράφος στο Αχμακιστάν το 1985. Ως παλιά Αγιασώτισσα στον Κλήδονα το 1985. Ως συμπεθέρα στη Γέννα το 1986. Ως συμπεθέρα στο Γάμο το 1987 (που παίχτηκε την Κυριακή της Αποκριάς στο Κινηματοθέατρο του Αναγνωστηρίου
και την Καθαρή Δευτέρα στην Πλατεία του Σταθμού Λεωφορείων).
Ως Δρακουμέλ’ στα Στρουμφάκια και ως μάνα Μυτιληνιά στο σκετς «Γ’ Ακαδημία», που παρουσίασε ο Καρναβαλικός Σύλλογος Αγιάσου στα σκαλιά του Δημοτικού Θεάτρου Μυτιλήνης στις 21-3-1987, συμμετέχοντας στις πάνδημες κινητοποιήσεις του λεσβιακού λαού για τη μη απομάκρυνση της Παιδαγωγικής Ακαδημίας από το νησί. Ως παλιά Αγιασώτισσα στην αναβίωση του Κλήδονα το 1988. Ως Μπότ’ς στο δρώμενο «Γιου Μπότ’ς τσι του Μαρ’γέλ’ σ’ν Αθήνα», που έλαβε χώρα στο πλαίσιο της αποκριάτικης χοροεσπερίδας του Φ.Σ.Α. Αθήνας που έγινε στο ξενοδοχείο ΤΙΤΑΝΙΑ το 1990. Ως δημοσιογράφος στο Ο Σαντάμ στο ΣιΕνΕν της Αγιάσου το 1991. Ως παλιά Αγιασώτισσα στο Ραντεβού στα σκουτ’νά το 1992. Ως γοργόνα του Μεγαλέξαντρου στα Ψάρια το 1993. Ως μέλος ομάδας που διενήργησε αρχαιολογικές ανασκαφές στο Αρχιουλόγους το 1994. Ως παλιός Αγιασώτης στο δρώμενο «Γιου ξουρτσιστής» στον αποκριάτικο χορό του Φ.Σ.Α. που έγινε στο ξενοδοχείο ΤΙΤΑΝΙΑ το 1994. Ως τουρίστας στο συγκρότημα «Οι τουρίστες» και στο εμβόλιμο σόου «Χορεύτρια εξ Ανατολής, Καχπέ Λιουμπούτσ’ Ρουσπού», που παρουσιάστηκαν στο πλαίσιο της ετήσιας χοροεσπερίδας της Φιλοπρόοδης Παροικίας Αγιάσου (Progressive Community of Agiasos) του Σύδνεϋ, στην αίθουσα της «Μυτιληναϊκής Αδελφότητας» Σύδνεϋ, το 1995 (4-3-1995). Ως γιατρός στο πήδημα της γραίας το 1996. Ως ταγματάρχης στο Ουνάσειου Στρατιουτικό Κέντρου το 1996. Ως μαιευτήρας στον τοκετό της Τζένης το 1998. Ως αστρολόγος στο Μέντιουμ 090 το 1998. Ως χότζας στον Αλή Πασά το 1998. Ως Αστρουνόμος του 1944 στην εκδήλωση «Μνήμες καρνάβαλου», που παρουσίασε το Αναγνωστήριο στο κινηματοθέατρό του το Σάββατο της Αποκριάς του 1999. Ως Φαραώ στο συγκρότημα Σφίγγα Φαραώ(χ) που εμφανίστηκε την Καθαρή Δευτέρα του 1999. Απέδωσε στίχους στην τιμητική εκδήλωση για το μεγάλο σατιρογράφο Βασίλη Βαγιάνα, που οργάνωσε ο Δήμος Αγιάσου στο Δημοτικό Κέντρο Νεότητας το 2001. Ως Πάπας στη βάφτιση το 2002, όπου έδωσε ρεσιτάλ υποκριτικής. Ως εκφωνητής στίχων στην εκδήλωση του Αναγνωστηρίου «Το Αγιασώτικο Καρναβάλι την ενδεκαετία 1974-1984» και ως δημοσιογράφος Ευαγγελάτος στο σκετς «Τα παναθύρια» το 2004. Ως μουσικός στο Μουσικό συγκρότημα «Ντάρνταγαν» το 2004. Ως Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος στο σκετς «Γοι κατ’μάδις» το 2005.
Με το Δούκα Μαριγλή ως Αδελφοί Κατσάμπα στο «Μις Αγιάσιου» το 2006.
Ως μαχαραγιάς στο ομώνυμο σκετς της πρώτης καρναβαλικής επιθεώρησης του Αναγνωστηρίου «Ριπουρτάζ χουρίς φούμουτρα» το 2007. Ως Μιχάλης Μαμαλάκης στο σκετς «Μπουκιά και συχώριο» της καρναβαλικής επιθεώρησης του Αναγνωστηρίου «Πρώτου θέμα» το 2008. Ως παπά-Εφραίμ στο σκετς «Βατοπεδίου το Ανάγνωσμα» της ομώνυμης καρναβαλικής επιθεώρησης του Αναγνωστηρίου το 2009. Ως μάνα στο σκετς «Νανούρισμα» της καρναβαλικής επιθεώρησης του Αναγνωστηρίου «Δέμα ’πί τ’ν Αμιρική» το 2011.
Όπως προείπαμε, όμως, εκτός από υποκριτικά, είχε και πλούσια φωνητικά προσόντα. Συμμετείχε στη Χορωδία του Αναγνωστηρίου, που τραγούδησε παλιά παραδοσιακά τραγούδια του τόπου μας στα μουσικά CD «Τραγούδια της Μυτιλήνης και της Μικράς Ασίας» και «Τραγούδια της Μυτιλήνης και της Χίου», τα οποία ηχογράφησε ο μεγάλος Έλληνας μουσικολόγος Σίμωνας Καράς και εξέδωσε ο Σύλλογος προς Διάδοσιν της Εθνικής Μουσικής το 1974. Επισημαίνεται ότι η ηχογράφηση των δικών μας τραγουδιών έγινε από το Σίμωνα Καρά στο Αναγνωστήριο στις 18-6-1974.
Τραγουδά επίσης σε δυο από τα πέντε μουσικά CD που συνοδεύουν το βιβλίο «Μουσικά σταυροδρόμια στο Αιγαίο – Λέσβος (19ος – 20ός αιώνας)», που εξέδωσαν το Υπουργείο Αιγαίου και το Πανεπιστήμιο Αιγαίου το 2000, με την επιστημονική επιμέλεια του Σωτήρη Χτούρη. Στο δεύτερο CD τραγουδά τα τριψίματα «Λάτι να του τρίψουμι» και «Είδ’ ένα μουρό του μ’νί» και στο τέταρτο τα παραδοσιακά τραγούδια «Αμάν Ελένη» και «Χαιρώστε, να χαιρόμαστε».
Αμέτρητες ακόμα φορές μάς διασκέδασε τραγουδώντας σε χοροεσπερίδες και παρουσιάζοντας αυθόρμητα καρναβαλικά δρώμενα στα καφενεία. Την Αποκριά του 2003, αφού πυροδότησε το διονυσιακό μας εκστασιασμό με παραδοσιακά τριψίματα, μιμήθηκε τον ανεπανάληπτο χωρατατζή Κώστα Μπουλμπούλη στο γνωστό σκετς του βιολιτζή. Κείνη τη βραδιά έτυχε να βρίσκεται στο καφενείο του Γιάννη Δαγέλη ο γνωστός μουσικολόγος Νίκος Διονυσόπουλος και η δημοσιογράφος Ζωή Μάργαρη και τον βιντεοσκόπησαν. Το βίντεο έφτασε στα χέρια της Δόμνας Σαμίου, που εκείνη την εποχή κατέγραφε τα αθυρόστομα αποκριάτικα τραγούδια απ’ όλες τις περιοχές της Ελλάδας. Εκείνη εντυπωσιάστηκε και κάλεσε το Μιχάλη να πάει να τραγουδήσει τριψίματα και να παρουσιάσει το σκετς του βιολιτζή στο Λύκειο Κηφισιάς στην Αθήνα.
Η παρουσίαση αυτών των τραγουδιών, που διασώζει ανά τους αιώνες σε πολλές περιοχές της Ελλάδας η προφορική λαϊκή μας παράδοση, έγινε και στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης στις 4 και 5 Μαρτίου 2003, όπου και πάλι έδωσε το «παρών» ο Μιχάλης. Στο CD «Τα αποκριάτικα ανίερα ιερά», που εκδόθηκε το 2004 από τον Καλλιτεχνικό Σύλλογο Δημοτικής Μουσικής «Δόμνα Σαμίου», με τη χορηγία του Αλέξανδρου Κέδρου και του Γιάννη Κ. Λύρα, τραγουδά το παραδοσιακό αγιασώτικο τρίψιμο «Είδ’ ένα μουρό του μ’νί».
Όπως ποτέ δε λείπει ο Μάρτης από τη Σαρακοστή, έτσι κι ο Μιχάλης ποτέ δεν έλειπε από τα πανηγύρια και τις λαϊκές γιορτές.
Δεν τον άφησε ασυγκίνητο ούτε το παραδοσιακό πανηγύρι του Προφήτη Ηλία, για τον πετυχημένο γιορτασμό του οποίου πολλές φορές πρωτοστάτησε.
Οι υπηρεσίες του στον τόπο μας δεν εξαντλήθηκαν με την προσφορά του στο λαϊκό πολιτισμό. Υπηρέτησε ακόμα και τον ερασιτεχνικό τοπικό αθλητισμό, ως μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Γυμναστικού Συλλόγου Αγιάσου «Όλυμπος».
Όταν αποσύρθηκε από την οικοδομή, άσκησε το επάγγελμα του καφετζή και έμελλε με το μεράκι του να αναστήσει το γραφικό και πολυτραδουδισμένο «Σταυρί», που έσφυζε από ζωή τα παλιότερα χρόνια,
ξαναδίνοντας ζωή στη βουβή αυτή γειτονιά, που τη ρήμαξε η εσωτερική και εξωτερική μετανάστευση, και αναδεικνύοντάς την σε πόλο έλξης πολλών ντόπιων και ξένων επισκεπτών.
Σήμερα, που ο άνθρωπος κλείνεται ολοένα και περισσότερο στον εαυτό του, που συνήθως αδιαφορεί για τα κοινά, που σφυρηλατεί την προσωπικότητά του πάνω στο αμόνι του ατομικισμού και του προσωπικού συμφέροντος, έχει ιδιαίτερη αξία να προβάλλονται τέτοια πρότυπα ανθρώπων που, αν και τυπικά αγράμματοι, έχουν επιτύχει τόσα πολλά και σημαντικά πράγματα στη ζωή τους και έχουν προσφέρει τόσα πολλά στην ιδιαίτερη πατρίδα τους, που ελάχιστοι έχουν να επιδείξουν. Γιατί, σε τελική ανάλυση, η κοινωνική καταξίωση δε μετριέται μόνο με τίτλους σπουδών, με αξιώματα και οφίτσια, αλλά κυρίως με τον πήχη της ανθρωπιάς και της κοινωνικής προσφοράς.
Ο λαϊκός πολιτισμός φροντίζει για την αγωγή της ψυχής μας, μετουσιώνει τη λαϊκή έφεση και ικανότητα σε πολύπλευρη δημιουργία. Μια πνευματική και καλλιτεχνική δημιουργία – χείμαρρο, που ξεπλένει την καθημερινότητά μας από την βρόμικη κόπρο του Αυγεία που εναποθέτει ασταμάτητα η ντόπια και ξενόφερτη υποκουλτούρα. Φορτίζει ασταμάτητα τη μπαταρία της ψυχής μας, για να μπορεί ο λαός να αντλεί δύναμη μέσα από τα ίδια του τα δεινοπαθήματα και να αντιπαλεύει τη «μοίρα» του. Χρέος μας να τιμάμε τους λαϊκούς ήρωες, τους πρωταγωνιστές και πλουμιστάδες της ζωής μας (όπως πολύ εύστοχα τους αποκαλούσε ο αείμνηστος Στρατής Πολ. Αναστασέλης). Στο Πάνθεον αυτών των γιγάντων, που το λαμπρό πρότυπό τους θα φωτίζει το δρόμο μας, ξεχωριστή θέση κατέχει και ο Μιχάλης Βίγλατζης.
Κινηματοθέατρο Αναγνωστηρίου Αγιάσου, 27 Μαρτίου 2011
Παναγιώτης Μιχ. Κουτσκουδής
